GREEKS ARE BEING  WRONGLY ACCUSED FOR THE ECONOMIC CRISIS 
THEY HAVE BEEN FOOLED FOR MANY YEARS BY  EUROPE   AND THEIR POLITICIANS


Almost every age and cultural stage has at some time or another sought in an ill−tempered frame of mind to free itself of the Greeks, because in comparison with the Greeks, all their achievements, apparently fully original and admired in all sincerity, suddenly appeared to lose their colour and life and were reduced to The Birth of Tragedy unsuccessful copies, even caricatures.
And so a heartfelt inner anger constantly kept breaking out against that arrogant little nation which dared throughout time to define everything that was not produced in its own country as “barbaric” Who were these Greeks, people asked themselves, who had achieved only an ephemeral historical glitter, only ridiculously restricted institutions, only an ambiguous competence in morality, who could even be identified with hateful vices, yet who had nevertheless taken a pre−eminent place among nations for their value and special importance, something fitted for a genius among the masses?
Unfortunately people were not lucky enough to find the cup of hemlock which can do away with such a being, for all the poisons they created—envy, slander, and inner anger—were insufficient to destroy that self−satisfied magnificence.
Hence, confronted by the Greeks, people have been ashamed and afraid. It seems that an individual who values the truth above everything else might dare to propose as true the notion that the Greeks drive the chariot of our culture and every other one, but that almost always the wagon and the horses are inferior material and cannot match the glory of their drivers, who then consider it funny to whip such a team into the abyss, over which they themselves jump with a leap worthy of Achilles.


«Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες.
Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα.
Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του… Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ’ αυτούς.
Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους. Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους, οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα».